Zrozumienie filozofii ikony nie przychodzi z dnia na dzień. To głęboki korzeń, który rośnie w tobie przez pokolenia: zapach świeżej lipowej deski, pomarszczone dłonie dziadka, przerzucające żółtko, ruch pędzla rysującego lik… Te dziecięce wrażenia zapadają w duszę na całe życie.
To były te staroruskie ikony, na które nie nawarstwiono jeszcze renesansu i baroku. Wszystkie te subtelności poznawał już w Akademii. Ikona staroruska ma ogromną moc filozoficzną i estetyczną, jako ucieleśnienie Dobra i Piękna. Język ikony to szczególny alfabet, któremu później uczyłem się w taki sam sposób, jak czytaniu i pisaniu. Ikona to wyrafinowany artystyczny świat, w który nie każdy jest w stanie się przeniknąć, ale kiedy znajdujesz dostęp do tego świata, odkrywasz coraz to nowe piękno. Abstrakcyjny język ikony, jej niedomówienia a symbole stają się stopniowo klarowne, odslaniają tak zwane ciało i krew konkretnej wizji. Od tego momentu proste przyjrzenie się ikonie zamienia się miejscem z jej rozumieniem.
Jak widzieć ikonę?
